در نیمه اول قرن نوزدهم بافندگی قفقاز به عنوان یک هنر عامیانه ادامه یافت، اما در اواخر قرن تقاضای زیاد غرب برای فرش باعث گسترش سریع بافندگی شد.
فرش 9 متری سالاری تبریز یکی از پر طرفدارترین و مناسب ترین نوع فرش های موجود در بازار است که با قیمتی عالی به فروش می رسد.
مناطق عمده تولید شامل مناطق داغستان در اطراف شهر دربند، شهرها و روستاهای اطراف کوبا (قبا کنونی) در شمال شرقی آذربایجان و بخش‌های متعددی از خانات قدیمی شیروان، از جمله روستاهای اطراف باکو، شماخا و نواحی درست در شمال مرز ایران این نواحی به دلیل بافت نسبتاً کوتاه با ظرافت متوسط، بافته شده با گره متقارن، مانند همه قالی‌های قفقازی، معمولاً روی پایه‌های پشمی، با استفاده گاه‌گاهی از پنبه، معروف بودند.
آذربایجان غربی و همچنین روستاهای بین تفلیسی در گرجستان و اریوان (ایروان) در ارمنستان فرشی با گره درشت با پرز بلندتر تولید کردند.
طرح‌های هندسی جسورانه در رنگ‌های اصلی قوی به بسیاری از این قالی‌ها که در تجارت به قزاق معروف هستند، قوت شگفت‌انگیزی می‌بخشد.
قالی‌های منطقه قره‌باغ که هم ارمنی‌ها و هم آذربایجانی‌ها در آن زندگی می‌کنند، گاهی از نظر جسارت به قزاق‌ها شباهت دارد و گاهی تکرار نقوش هندسی را نشان می‌دهد که بیشتر حکایت از قالی‌های شیروان دارد.
گلیم‌ها شامل نمونه‌هایی با راه‌راه‌های افقی و سایر گلیم‌ها با نخل‌های سبک‌شده تکراری هستند. آنها در مناطقی که قالیچه های پرز از انواع شیروان، کوبا و قزاق تولید می کردند و همچنین در گرجستان بافته می شدند.
نوع دیگری از فرش پرز به شکل لفاف پود معروف به سومک نیز در چندین بخش از قفقاز بافته می‌شد، اگرچه محصول عمده احتمالاً در اطراف شهر کوساری در ناحیه کوبا متمرکز بود. مشخصه این قطعات یک لایه ضخیم از نخ های شل در پشت است.
بدون دیدگاه